یک رمپ مارپیچ مسیری باز و تجربی را برای بازدیدکنندگان مرکز هنری تیانگانگ، که ترکیبی است از یک گالری هنری و هتل در استان هبی چین ایجاد می کند؛ طرحی که توسط معماران سین ارائه شده است. این مرکز در روستای تیانگانگ و در کنار دریاچه ای در دامنه کوه های تای هانگ واقع شده است.

شکل مارپیچی متمایز آن، که طراحان از آن به عنوان "گرداب" یاد می کنند، به واسطه ی ساختمان نیم دایره ای شکل می گیرد، که به سازه ای با اسکلت فلزی بسط می یابد تا مسیری فراگیر ایجاد کند که به یک تراس در پشت بام ختم می شود.

این ساختمان که متشکله ای است از یک هتل 14 اتاقه، کافه و رستوران در لبه شمال شرقی می پیچد تا هنگام قدم زدن در اطراف سطح شیب دار، چشم انداز "باز شدن و تغییر" را به بازدیدکنندگان هدیه دهد. در پس زمینه ی این سازمان فضایی آنگونه که طراحان می گویند ایده ای نهفته است: "از آنجایی که بازدیدکنندگان در سطح زمین قدم به مرکز می‌گذارند و مسیر منحنی را دنبال می‌کنند، تجربه آنها از فضا دائماً در حال تغییر است . . . این نوع تجربه ی فضا، که در آن درک آنی به دنبال فرآیند انباشته عبور از سطوح مختلف ایجاد می‌شود، مشابه مفهوم "تجلی" است که در بودیسم از آن صحبت می‌شود".

این مارپیچ همزمان با پیچیدن یک سالن نمایشگاهی دایره‌ای می‌آفریند و در انتها به یک تراس کنسول شده بالای رستوران و نهایتا به سقف هتل تبدیل می‌شود. پس از رسیدن به بالای سطح شیب‌دار، بازدیدکنندگان با یک سکوی دید در هوای آزاد در بالاترین نقطه ساختمان روبرو می‌شوند که از آنجا می‌توانند مناظر اطراف روستای تیانگانگ را تماشا کنند. به موازات و در روند راه رفتن به بالاترین سطح مجموعه، حضار درون مجموعه به نوبه خود کانون توجه افراد خارج از ساختمان تبدیل می شوند.

در سالن نمایشگاه، چیدمان "تصادفی" از ستون های سفید با ظاهر تنه درختان در یک جنگل متمایز شده است، این چیدمان امکان قرار دادن دیوارهای موقت برای نمایشگرها را فراهم می آورد. نورگیر قوسی شکل و دیوارهای پلی کربنات شفاف نور را به این فضا می آورند و همچنین پایه بیرونی مرکز را در شب روشن نگاه می دارند.

در لبه شمال شرقی این فضا، بلوک هتل رو به جلوی گالری عمومی قرار گرفته است تا اتاق‌ها به بالکن‌هایی باز شوند که از منظره‌های اطراف لذت می‌برند. این بلوک که شامل اتاق‌خواب‌ها و یک کافه است، به سمت بیرون امتداد می‌یابد و به فضایی لعاب‌دار که یک رستوران را در خود جای داده است منتهی می شود، فضایی که با نمای جنوبی آن که توسط تیرهای چوبی مورب در برابر خورشید محافظت می‌شود.

در داخل مجموعه، پوشش های بتنی در درجه اول با عناصر چوبی، از جمله پایه های آویزان در رستوران و قاب های چوبی پوشیده شده با پارچه های کشیده روی سقف اتاق های خواب، تبدیل به محیطی امن و آرام می شوند، دو مصالح اصلی مورد استفاده برای فضای داخلی، چوب و بتن، زبان بصری فضاهای کاربردی مختلف را یکپارچه می‌کنند و گفت‌وگویی را با حومهْ شهر و کوه‌های قابل مشاهده از پنجره‌ها ایجاد می‌نمایند.